Uczniowie i tłum mieszkańców entuzjastycznie witali Króla, wielbiąc Boga, skandując: „Błogosławiony Król, który przychodzi w imię Pańskie. Pokój w niebie i chwała na wysokościach”. Kilka dni później prawdopodobnie niektórzy z tego tłumu i inni mieszkańcy Jerozolimy krzyczeli: „Ukrzyżuj, ukrzyżuj Go!”. Co takiego stało się z tymi ludźmi? Oni rzeczywiście wyczekiwali Mesjasza — Króla. I gdy już przybył — nie na rydwanie bojowym, tylko na źrebięciu oślicy — nie chcieli króla, który daje się prowadzić jak owca na rzeź. Czy ma to coś wspólnego z nami?

Dużo się mówi o intronizacji Chrystusa Króla w Polsce. Może tak jak mieszkańcy Jerozolimy chcielibyśmy Króla, który pogromi naszych nieprzyjaciół, wyniesie nasz kraj do potęgi, z którym będziemy panować na ziemi? Tworzymy wizerunki Chrystusa Króla w potrójnej koronie, a przecież On nosił inną... Czy my dzisiaj przyjęlibyśmy Króla umywającego nogi grzesznikom, podającego grzbiet swój bijącym i policzki swoje rwącym mu brodę, nie zasłaniającego swej twarzy przed zniewagami i opluciem? Czy może tak, jak mieszkańcy Jerozolimy w końcu zawołalibyśmy „Ukrzyżuj, ukrzyżuj Go!”?

Jezus Chrystus JEST Królem, a problem jest w nas. Ten sam, co dwa tysiace lat temu: Czy przyjmujemy Jego Prawo? Czy wybieramy Jego metody rządzenia? Czy oddajemy Mu należny szacunek? ... i wreszcie, czy rozumiemy, co znaczy podążać za Nim niosąc swój krzyż codzienności?

Chcę towarzyszyć Jezusowi w drodze na Kalwarię. On nie może być teraz sam, bo przecież wziął na swoje ramiona niegodziwości wszystkich. Chcę stanąć pod krzyżem, miejscem kaźni, które staje się ołtarzem ofiary i modlitwy. Jezus niesie w sobie cały rodzaj ludzki, aby dla odkupienia każdego człowieka złożyć ofiarę miłości wynagradzającej. Nikogo nie potępia, lecz modli się nawet za swoich oprawców. Gdy włączam się w Jezusową modlitwę z krzyża, pozwalam Mu zmieniać moje serce, by potrafiło przebaczać.