Karol Wojtyła, jako dojrzały już autor bardzo wyraźnie zdaje sobie sprawę, że uprawianie poezji jako powołania wymaga poświęcenia jej całego życia. Powołanie kapłańskie i coraz większa związana z nim odpowiedzialność uniemożliwiają takie ogromne zaangażowanie. Dlatego Jan Paweł II przy paru okazjach powtarzał: Poezja to wielka Pani, której trzeba się całkowicie poświęcić. Obawiam się, że nie byłem wobec niej zupełnie w porządku. Dlaczego zatem zajmował się on poezją jako student, ksiądz, biskup i papież? Sądzę, że odpowiedzią na to pytanie mogą być słowa z jego wiersza „Myśl jest przestrzenią dziwną”: