I czytanie: Iz 2,1-5; Psalm responsoryjny: Ps 122,1-2.4-9; II czytanie: Rz 13,11-14;
Aklamacja: Ps 85,8; Ewangelia: Mt 24,37-44.
Zatrzymaj się! Pomyśl!!!
Kościół jak troskliwa matka zaprasza do spojrzenia w górę, do powrotu do źródeł nadziei. Są one zawarte w misterium osoby Jezusa Chrystusa, w tajemnicy Jego śmierci, zmartwychwstania i ostatecznego przyjścia na końcu czasów. W świetle tej tajemnicy spoglądamy na codzienność, odnajdujemy Pana, który nam towarzyszy, i doświadczamy nietrwałości tego, co przysparza nam wielu trosk. Dlatego Kościół daje nam czas Adwentu, który pozwala na nowo oczekiwać na spotkanie z Panem. To czas, aby postawić sobie pytanie, czy moje życie jest ukierunkowane na jedynego Pana. Im bardziej ktoś jest ważny, tym bardziej oczekiwanie mobilizuje do przygotowania się. Wiara niesie więc ze sobą troskę o aktywność jej przeżywania. To oznacza wierność Słowu. Wtedy nie zaskoczy mnie żadna katastrofa. Wiara jest więc stałym oczekiwaniem, które bazuje na pewności, że Bóg jest obecny w mojej codzienności.
Niech czas Adwentu będzie dla mnie, Panie, uświadomieniem sobie, że ostateczną metą mojego życia jest spotkanie ze Zmartwychwstałym. Wzmocnij moją nadzieję w przygotowaniu się na radość stanięcia przed Bogiem.
Rozważania zaczerpnięte ze „Słowa na każdy dzień. Ewangelia 2019. Droga, Prawda i Życie” ks. Janusza Lekana
