Neokatechumenat

Droga Neokatechumenalna rozpoczęła się w 1964 r. wśród mieszkańców baraków ze slumsów Palomeras Altas w Madrycie za sprawą Francisco Kiko Arguello i Carmen Hernandez, którzy na prośbę samych ubogich, wśród których żyli, zaczęli głosić im Ewangelię Jezusa Chrystusa. W miarę upływu czasu ten kerygmat skonkretyzował się w syntezie katechetycznej, opartej na trójnogu „Słowo Boże – Liturgia – Wspólnota”, która stara się prowadzić ludzi do braterskiej komunii i do dojrzałej wiary.

To nowe doświadczenie katechetyczne, zrodzone w nurcie odnowy wzbudzonej przez Sobór Watykański II spotkało się z żywym zainteresowaniem. Droga Neokatechumenalna oddaję się na posługę biskupom i proboszczom jako itinerarium ponownego odkrywania Chrztu i stałego wychowania w wierze, proponowane wiernym, którzy pragną w swoim życiu ożywić bogactwa inicjacji chrześcijańskiej, idąc tą droga nawrócenia i katechezy.

Celem ostatecznym Drogi, której itinerarium jest zawsze przeżywane w parafiach, w małych wspólnotach złożonych z osób w różnym wieku i zróżnicowanych społecznie jest stopniowe prowadzenie wiernych do osobistej zażyłości z Jezusem Chrystusem i uczynienie ich wszędzie aktywnymi podmiotami w Kościele i wiarygodnymi świadkami Dobrej Nowiny Zbawiciela. Ponadto jest narzędziem wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych, którzy przygotowują się do przyjęcia Chrztu. Wielokrotnie i na różne sposoby Ojciec Święty zwracał się do Drogi Neokatechumenalnej, aby podkreślić obfitość owoców ewangelicznego radykalizmu i nadzwyczajnego zapału misyjnego, jakie ona wnosi w życie wiernych świeckich, rodzin, wspólnot parafialnych, a także bogactwo wzbudzonych powołań do życia kapłańskiego i zakonnego, ukazując się jako itinerarium formacji katolickiej ważnej dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych.

(wyjątki z Dekretu Papieskiej Rady do Spraw Świeckich)

W dzisiejszym, głęboko zsekularyzowanym świecie, nowa ewangelizacja staje się jednym z fundamentalnych wyznań. Ruchy kościelne charakteryzujące się ich porywem misyjnym są wezwane do szczególnego zaangażowania w duchu jedności i współpracy. Dla wielu doświadczenie noekatechumenalne było drogą nawrócenia i dojrzewania wierze poprzez ponowne odkrycie chrztu, jako kulminacyjnego momentu egzystencji chrześcijanina: poprzez odkrycie Słowa Bożego, które przełamywane w braterskiej jedności staje się światłem i przewodnikiem życia; poprzez odkrycie Kościoła jako autentycznej wspólnoty misyjnej. Iluż to młodzieńców i dziewcząt odkryło powołanie kapłańskie i zakonne! Wasza dzisiejsza wizyta daje dobrą okazję także mnie, by dołączyć się do Waszej pieśni uwielbienia i dziękczynienia za wielkie rzeczy, których Bóg dokonuje w tym doświadczeniu Drogi.

(Jan Paweł II, z przemówienia do Inicjatorów Drogi Neokatechumenalnej)

Misyjna działalność oznacza właśnie, że musimy się starać o neoewangelizację. Nie wolno nam z kamiennym spokojem przyglądać się, jak inni popadają w pogaństwo. Musimy szukać dróg, które pozwolą nam nieść Ewangelię również między niewierzących. Wszak można tu wskazać konkretne modele. Swój model wypracował neokatechumenat, inne wspólnoty próbują tego na swój własny sposób. Kościół musi znów wytężyć wyobraźnię, by Ewangelia pozostawała publiczną siłą… By działała jako zaczyn.

(kard. Joseph Ratzinger)

Nawiązując do tradycji pierwszych wspólnot chrześcijańskich, oraz idąc za natchnieniem Ducha św.objawionego w życiu katechumenatu założonego przez Kiko, także w naszej parafii powstały wspólnoty Drogi Neokatechumenalnej.

Na zaproszenie ówczesnego ks. proboszcza, Zbigniewa Wala MS, na wiosnę 1999 r., zostały wygłoszone pierwsze katechezy przez katechistów z Piły.

W następstwie rekatechez i nowego głoszenia powstała wspólnota, która dzisiaj liczy 25 członków (nie licząc dzieci). Odpowiedzialnymi za tę wspólnotę są Mariusz i Bożena Wargin. Obecnie Prezbiterem we wspólnocie jest ks. Kamil Pękalski MS. Na Wielkanoc w 2003 roku powstała kolejna wspólnota licząca 35 braci i sióstr. Do nich dołączyli bracia po katechezach wygłoszonych na wiosnę 2004 r. Odpowiedzialnymi za II. Wspólnotę jest małżeństwo: Żelisław Paluch i Halina Jasińska. We wspólnocie posługuje obecnie ks. Jarosław Erhardt MS.

W tych wspólnotach co tydzień celebruje się Liturgię Słowa Bożego, ponieważ „wiara rodzi się ze słuchania i przepowiadania” (św. Paweł). Ponadto nie sposób żyć po chrześcijańsku nie karmiąc się słowem Bożym. Słowo głoszone jest w obfitości (4 czytania) bo ono „oczyszcza i daje moc do świadectwa” (Ew. św. Jana).

Punktem szczytowym w tygodniu jest przeżywanie Eucharystii w małej wspólnocie, bo to przecież właśnie Ona dopełnia wtajemniczenie chrześcijańskie.

Zarówno Liturgia Słowa jak i Eucharystia są starannie przygotowane przez wspólnotę, by jak najpiękniej celebrować w liturgii obecność Boga w naszym życiu.